Pyjamadagen deden mij rillen, kippenvel van walging ontstaan, spontan zure melk smaak opboeren en mijn schaamhaar uitvallen.
Het stond synoniem aan luiheid. Luiheid is des duivels oorkussen. Dat kon echt niet! Uit bed, aankleden en “iets” gaan doen. Na veel gezeur aan mijn hoofd heb ik toegegeven: “één keer per maand in een weekend en één keer per week in de vakantie mocht er een pyjamadag gehouden worden”.
Na mijn burn-out, depressie en wederopstanding ben ik van mening dat een pyjamadag goed is. Let wel niet iedere dag, maar af en toe wel. Tijdens mijn depressie heb ik mijn tekort aan pyjamadagen ruimschoots ingehaald. Ik ben weer in balans…. dus nu cocoon, pyjamadag, lanterfant en rommel ik af en toe wat aan.
Heerlijk zijn die momenten, alleen pyjamadag is nog steeds moeilijk… ik heb geen pyjama!
